Kven ringer ein når barndomshelten er død?

KOMMENTAR: I ein verd der det kjennest så viktig å passe inn i A4-ramma, kan det vera utruleg godt å ha med seg eit snev av Ozzy i bagasjen, skriver Daniel Kvammen.

Eg har aldri vært noko god på riff. Som visesangar får ein liksom gjort jobben utan slikt. Riff høyrer til rocken. Og rock driv ikkje eg med. 

Men djupt i fingrane mine sit det eit inngrodd kardinalriff. Eit riff frå djupet. Eit riff som eg plutseleg, utan å tenkja meg om, kan dra fram på kva som helst lydprøve. Under påskot av at eg driv gjøn med lydmannen. 

«Sjå på den følsomme visesangaren som speller rock på kassegitar». Og då speller eg Crazy Train. Å fy fader, eg speller Crazy Train!

I slike tilfelle pleier lydmannen, og eventuelt andre i lokalet, å dra på smilebandet og le. Dei tenker nok eg er ironisk. 

Eg ser det i blikket deira. At det er så langt unna min musikalske verden at dette kan ikkje denne visesangaren meine alvorleg. 

Men det eg aldri seier, er mi vesle hemmelegheit: At det er heilt utan snev av ironi. 

Det kjem så instinktivt og så akutt. Fordi dette er riffet eg har øvd aller, aller mest på i heile mitt liv. 

Det sit så djupt i motorikken, at når eg set fingrane i akkurat den posisjonen på gitaren, så kjem det heilt, heilt av seg sjølv. 

Og når eg spelar det riffet, tek eg alltid ein aldri så liten, men særs emosjonell, indre tidsreise — tilbake til då eg var ein liten kvalp på gutterommet på Geilo. Som satt og øvde på låtane til ein av dei aller største heltane… Ozzy Osbourne. 

Eg var ute på joggetur då eg fekk pushvarsel om at Ozzy var død. I fullt firsprang leste eg nyheten og måtte stoppe heilt opp. Det var då som faen! Og eg blei ståande og sjå kvilelaust rundt meg i Oslo by. 

Kven ringer ein når barndomshelten er død? Er det lov å bli lei seg for eit menneske ein aldri har møtt eller kjent?

Når eg høyrer Ozzy Osbourne, blir eg tatt tilbake til minne om ei ungdomstid som handla om å søke etter tilhørighet. På leit etter ein plass å passe inn. 

Som mange andre følte eg meg som eit lite utskudd i samfunnets noko smale rosehage.

Og der entra Ozzy. Som eit intenst lysande fyrtårn for alle oss som var litt annleis. Ein gallionsfigur for annleisheita. 

Om Ozzy kan ein si mykje: Korleis han var ein brilliant, manisk frontmann, korleis den fantastiske og intense stemma skar gjennom alt, mytene om å eta flaggermus, om å leva på kanten. 

Ein rein rockelegende. Men for meg var han kanskje mest av alt den rare fyren eg såg opp til då eg var liten. Eit symbol på at det er greitt — og til og med kult — å vera annleis. 

Den store, store outsideren. Gal og hemningslaus, men openbert med eit hjarte av gull.

Det å vera annleis driv me heldigvis med i visesangen også. 

Og i ein verd der det kjennest så viktig å passe inn i A4-ramma, kan det vera utruleg godt å ha med seg eit snev av Ozzy i bagasjen. Heilt innerst inne. 

Kvil i fred!

Følg oss på Tiktok, Instagram, Bluesky, X og Fjesboka

LES OGSÅ: